Op visite in Te Anau

Van Queenstown naar Te Anau

Vandaag vertrokken we pas om 9.00 uur want Claudia wilde toch nog skydiven en dat was mogelijk in Queenstown. Het weer was gunstig dus het ging in ieder geval door, in tegenstelling tot van de week. Wij hoefden er niet bij te zijn en konden langer slapen! Ook niet verkeerd. Voordat wij Claudia gingen ophalen, stopte de bus nog even in Arrowtown, waar vroeger nogal wat Chinezen zijn geweest om goud te zoeken. Er was daar ooit goud gevonden en dat trok meer Chinezen naar dat gebied. Het goud lag echter niet voor het oprapen en de Chinezen hebben het daar zwaar gehad, ook al omdat ze met de nek werden aangekeken door de Nieuw Zeelanders. Als een open museum staan er in het stadje nog wat Chinese arbeidershuisjes. Die besloten we te gaan bekijken. Ongelooflijk hoe ze daar hebben gewoond! Wat een kleine rothuisjes en wat zal het er koud geweest zijn. Voor de rest was er niet veel te doen of te beleven in dit stadje (of je moet van winkelen houden) dus deden we maar een koppie met wat lekkers. Marianne kwam nog melden dat er ook een snoepwinkeltje was die we even moesten gaan bekijken. Dat moet je niet tegen Jan zeggen. En wat denk je? Verkopen ze toch zeker muntdrop! Ja, die kon Jan niet laten liggen. Ze smaakten toch weer heel anders natuurlijk.
Daarna weer in de bus om naar Te Anau te rijden.
Angel vroeg me vorige week al of we langs Te Anau kwamen omdat haar zus Inge daar woont. Dat was het geval en we hadden 's middags geen program, dus besloten we daar naar toe te gaan om daar eens te gaan kijken. Inge ken ik al vanaf de lagere school en ze heeft bij Jan nog in de klas gezeten. Ze woont al meer dan 30 jaar in Nieuw Zeeland en heeft o.a. een backpackersbedrijf. Ik belde haar vanuit de receptie en ze was stomverbaasd om mij te horen. Op mijn vraag of wij langs mochten komen en of het wel uitkwam, reageerde ze zeer hartelijk en bood meteen aan om ons te halen. Dat kwam goed uit want fietsen is niet echt makkelijk hier! Zo belandden wij op het landgoed van Inge en haar man John, dat 21 hectare groot is. Ze gaf ons een rondleiding en liet ons van alles zien: een grote receptieruimte waar mensen ook kunnen zitten om te relaxen en te lezen, een enorme keuken, toiletten, een wasruimte en verschillende soorten kamers waar mensen overnachten. Alles zag er goed onderhouden en netjes uit. John heeft alles zelf, vaak met behulp van vrienden, gemaakt. Ongelooflijk.
Inge zei dat ze ook nog herten houden voor het vlees, om te verkopen. En dan het huis waar ze in wonen. Dat geeft uitzicht op meerdere mooie bergen. Het ziet zo groots, zo weids, zo mooi, zo rustig.
Ze vertelde dat ze nooit heimwee heeft gehad. Ze voelde zich meteen thuis, juist door de natuur en de rust. Zo omschreef ze lyrisch wat ze ziet als de zon ondergaat tussen de bergen. Dat is een prachtig schouwspel van verschillende kleuren, die telkens weer wijzigt. Ja, eigenlijk een paradijs maar er moet wel gewerkt worden. En niet zo'n beetje ook.
De tijd vloog voorbij en na een paar uur bracht Inge ons weer naar ons onderkomen in Te Anau. Dit keer een appartementje op een camping. We bedankten haar hartelijk en namen afscheid. Wat een leuke ontmoeting zeg!
Dan over naar de feitjes. Gisteren vergeten maar toen was het ook laat.
Vandaag gaat het over de zandvlieg. Ik had er nog nooit van gehoord. Maar dit insect is kleiner dan de kleinste mug, agressiever dan een woeste wesp, irritanter dan een vlieg en gulziger dan een mug. Ze komen vooral voor op stranden. Ze zijn klein maar komen met velen en prikken razendsnel tegelijk en dat levert flinke bulten op. We zijn er meerdere malen voor gewaarschuwd en hebben alvast een insectenwerend middel gekocht, genaamd "goodbye sandfly". Morgen hebben we een excursie naar Doubtful Sound, wat ongelooflijk mooi moet zijn, maar waar de zandvliegen ook voorkomen. Morgen meer daarover.
Nog even over de prijsvraag van eergisteren: Marion heeft gewonnen want zij was de enige die daarop heeft gereageerd. Ze had helaas wel een verkeerd antwoord. Het was de tweede foto!