Op weg naar het Zuidereiland!

Op weg naar het Zuidereiland!

Het werd een onrustige eerste nacht van het nieuwe jaar. Wellington staat bekend om de harde wind (Den Helder valt daarbij vergeleken gewoon mee) en deze nacht stak hij nog eens extra op en stond pal op de ramen van onze hotelkamer. Die stonden te rammelen in hun sponningen. Dat veroorzaakte al wat slaapongemak maar daarbij hoorden we ook nog dronkemansgeluiden op de gang en regelmatig politiesirenes op straat, dus van slapen kwam niet veel.
's Morgens hadden we weer een eigen invulling van de tijd en Jan en ik wilden toch nog het beroemde nationale museum Te Papa (Eigen Plek) zien. Monique had er lovende woorden over gesproken en wilde er weer heen. We spraken af om met zijn drieën op pad te gaan. Storm en regen trotserend bereikten we Te Papa. Het museum is zo groot dat het niet te doen is om alles te willen bekijken. We hadden maar een paar uur. Daarom raadde Monique aan om naar de vierde etage te gaan, waar een expositie over de Maori huist. Een wonderschone expositie met vele voorwerpen, foto's, geluiden en beelden. Het was op zijn minst imposant te noemen.
Margriet, onze immer actieve reisleidster, had aangegeven dat ze ons om 12 uur terugverwachtte voor een nieuwjaarsborrel. Dat gebeurde uiteindelijk om kwart voor een en het proosten en de beste wensen vlogen door de loge.
Daarna was het tijd om ons klaar te maken voor de grote oversteek: het vertrek van Noordereiland naar Zuidereiland. Dat gebeurde met de Ferry en de overtocht duurde ongeveer drie uur met eindeloos zicht op water, water en water.... en de binnenkant van mijn ogen. Gelukkig maakte ik nog wel bewust het arriveren van de overkant in Picton mee. Dat was geen tegenvaller. De wind leek hier wel minder, er scheen een zonnetje en er was een aangenaam temperatuurtje!
De nieuwe (grotere) bus met nieuwe chauffeur (Justin) stond al op ons te wachten. We namen snel plaats en de busrit zou twee uur in beslag nemen. Uiteraard waren we niet geheel en al fit meer maar we veerden allemaal op bij het zien van het nieuwe landschap. We zagen robuuste, grote bergen met brede uitlopers in rijke kleurschakeringen van vooral groen. Wat opviel was dat er veel meer naaldbomen dan varens waren. Op het Noordereiland waren ook naaldbomen maar veel meer varens.
Daar was het landschap meer lieflijk en rond, meer hobbitachtig eigenlijk. Hier was het grillig, stoer en onvoorspelbaar. En als er dan wat zonnestralen over heen gleden, dan zag het er echt fabelachtig mooi uit. Wat is Nieuw Zeeland toch schitterend!
Morgen ga ik naar het Abel Tasman Nationaal Park voor een boottocht en vier uur wandelen.
Jan gaat kajakken.